„Fundamentem – istotą ducha Zgromadzenia Pasterek jest zbawienie dusz”
Duchowość Zgromadzenia Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej jest chrystocentryczna. Pociągnięte duchem Ewangelii, opierając się na przykładzie Matki Założycielki, siostry starają się kształtować swoją duchowość, naśladując Pana Jezusa Dobrego Pasterza w Jego miłości, dobroci i miłosierdziu dla grzeszników – który przebaczał, podnosił, pocieszał, a nigdy nie potępiał.
Nie odpychaj nigdy tych, których Bóg nie odpycha. Nie potępiaj nigdy tych, którym Bóg nie odmawia łaski. Nie odsuwaj tych, których Bóg stara się przyciągnąć. (bł. Maria Karłowska)
Dlatego każda pasterka powinna odznaczać się pokorą, wyrozumiałością i ofiarnością dla dusz oraz cieszyć się z ich powrotu do Boga, mając na uwadze wartość i piękno duszy ludzkiej, odkupionej Najdroższą Krwią Zbawiciela.
Miłość ku Bogu, głębokie pragnienie pozyskania wszystkich dla Boga i ubogacenia ich Jego łaską – to dla sióstr pobudka do nabywania tych cnót, które charakteryzują duchowość Zgromadzenia Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej.
Całe życie pasterek powinno być przepojone duchem wynagrodzenia za grzechy świata, a szczególnie za grzechy popełniane przeciw życiu i czystości, dlatego siostry, oprócz ślubowania trzech rad ewangelicznych, składają przy profesji zakonnej również przyrzeczenie poświęcenia się dla nawrócenia grzeszników.
Bł. Maria przekazała siostrom ważne słowa: W błogosławiony dzień naszej Profesji zakonnej, tak jak nasz Oblubieniec, ofiarowałyśmy życie nasze za zbawienie dusz. A więc to życie już do nas nie należy, lecz kropla po kropli musi płynąć dla dusz i za nie, nie zatrzymując niczego dla siebie. Mamy mówić z Jezusem: „Życie moje oddaję za owce”.
Pouczała: Bądź gotową ponosić wszelkie trudy, cierpienia i męki, aby przyczynić się choć odrobinę do uświęcenia dusz upadłych, a pokutujących, za które przyrzekłaś poświęcać się. Ten ślub poświecenia – jak ogień nieugaszony powinien płonąć jasnym płomieniem w twej duszy. Powinien być tak silny i potężny, żebyś i piekielne męki ponosić była rada, gdybyś tym Bogu oddać chwałę, a duszom przysłużyć się mogła (DD). Modlitwą, poświęceniem zdobędziemy za łaską Bożą każdą duszę (DP).
Powinnyście – wzywa bł. Matka Maria – uważać za największą łaskę i błogosławieństwo Boże móc poświęcić cały swój czas, swoje zdrowie, swoje życie i wszystkie skarby świata, gdybyście je posiadały, aby móc przyjść w pomoc choćby jednej tylko duszy, dla której Zbawiciel poświęcił cały swój czas, wszystkie swoje siły i nareszcie poniósł śmierć (RZP). Postępujmy więc śladami Mistrza naszego, samego Chrystusa. On spełnił Ofiarę Odkupienia naszego – i my jako wierne Pasterki spełniajmy ofiarę poświęcenia naszego (DP).
Cechą charakterystyczną duchowościZgromadzenia Sióstr Pasterek jest pielęgnowana w nim i rozwijana głęboka ufność i nabożeństwo do Opatrzności Bożej, której Matka Założycielka oddała losy zgromadzenia od jego założenia. Siostry zawierzają Bożej Opatrzności zarówno swój wzrost w miłości, jak też rozwój duchowy, apostolski i materialny zgromadzenia.
W duchowość sióstr pasterek jest również wpisane nabożeństwo miłości i uwielbienia Najświętszego Serca Pana Jezusa Dobrego Pasterza, któremu zgromadzenie powierzyło swoje losy od początku. Siostry mają rozszerzać kult Serca Pana Jezusa, to znaczy – jak mówi bł. m. Maria Karłowska – „tak żyć Nim, w Nim i dla Niego, aby się stały podobnymi do Niego i by w ich życiu On był widoczniejszy bardziej, aniżeli one same”.
W trosce o rozwój Królestwa Chrystusowego na ziemi Bł. Matka Maria zawarła troskę o zbawienie wieczne każdej duszy. Dlatego pozostawiła swym siostrom modlitwę: „Jezu Dobry Pasterzu, daj oblubienicy Twojej uczucia Serca Twego względem każdej duszy, odkupionej Najświętszą Krwią Twoją!” Bo – jak tłumaczyła – „świat nie widział nic większego nad zbawienie duszy człowieka… Dlatego – mówi swym pasterkom – każda z nas powinna sobie powiedzieć wraz z Boskim Zbawicielem: nie przyszłam dla sprawiedliwych, ale dla grzeszników! W błogosławiony dzień naszej Profesji ofiarowałyśmy życie nasze za zbawienie dusz. Czerpmy więc do tego wciąż nowe siły w Sercu Jezusowym, jak nasze zadanie wymaga. I wierzmy zawsze, że mimo naszych niewierności Serce Oblubieńca jest dla nas wciąż jeszcze otwarte i możemy czerpać z Niego nieustannie łaski, światło i siły, które są nam potrzebne”.
Uroczystość Najświętszego Serca Jezusowego jest świętem patronalnym zgromadzenia.
Poza tym zgromadzenie w sposób szczególny czci Pana Jezusa Dobrego Pasterza, Chrystusa Króla, Praskie Dzieciątko Jezus.
Ojciec Niebieski dał nam nie tylko Dobrego Pasterza, który szuka, ratuje i zbawia, ale też Matkę, która Mu w tym pomaga i prowadzi do Niego; która od zarania apostolatu towarzyszyła Bł. Marii jako Matka Nieustającej Pomocy. Do Niej prowadziła już swoje pierwsze wychowanki, pod Jej opiekę oddała zgromadzenie i wszystkich zachęcała do zaufania nieustającej pomocy Maryi. Siostry pasterki starają się o serdeczne nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny. Każda pasterka przy obłóczynach otrzymuje imię Maria i ufa w obietnice swej Założycielki: „(…) Pod Jej kierunkiem dojdziesz na pewno tam, dokąd bez Niej dojść byś nie zdołała„.
W duchowość zgromadzenia wpisuje się również św. Józef – najczystszy oblubieniec Maryi, którego Założycielka nazywała Ojcem Zgromadzenia, Opiekunem Dzieła Dobrego Pasterza, Opiekunem naszych Domów. Mocno zalecała siostrom: Każdego dnia, rano i wieczór, nawiedzając Najświętszy Sakrament, polećcie się św. Józefowi.
Naśladujcie cnoty św. Józefa, a mianowicie połączenie z Panem Bogiem, posłuszeństwo Woli Bożej, cierpliwość, nabożeństwo do Jezusa i Maryi. Rozszerzajcie nabożeństwo do św. Józefa, gdzie tylko będziecie mogły.
Ponadto, w zgromadzeniu bardzo czczony jest św. Michał Archanioł – patron walki z szatanem.
CHARYZMAT
„Naszym powołaniem i poświęceniem niech będzie na zawsze praca dla dusz dotkniętych trądem grzechowym”.
Na wzór Jezusa Dobrego Pasterza, który przyszedł na świat, aby „szukać i zbawić, to co zginęło”, siostry pasterki podejmują pracę dla dobra dziewcząt moralnie słabych, przygotowują je do odpowiedzialnego życia w społeczeństwie przez pomoc w odnalezieniu drogi do Boga, umocnienie ich wiary i moralności oraz wykształcenie.