Nieopodal Smogulca…

Będąc w Smogulcu można zajrzeć do Karłowa, miejsca urodzenia bł. Marii Karłowskiej (namiary GPS 53.011,17.323). Uwaga! Droga dojazdowa polna i wyboista!

Na terenie parafii smoguleckiej, we wsi Słupówka – dzisiaj Karłowo, 4 września 1865 urodziła się jako jedenaste dziecko Mateusza Karłowskiego herbu Prawdzic i Eugenii z domu Dembińskich herbu Rawicz błogosławiona Maria Karłowska, Założycielka Sióstr Pasterek, która została ochrzczona w kościele parafialnym.

Słupówka była położona malowniczo wśród pól i łąk, na skraju rozległych lasów smoguleckich. Urok natury pozostanie dla Marii zawsze objawem Boskiej dobroci, piękności i wszechmocy. Sięgając do wspomnień z dzieciństwa, później napisze: „Bóg jest pięknością samą w sobie. Cóż może być potężniejszego (…) nad burzę z piorunami zasłaną, walącą w ciemny, oniemiały z przestrachu bór”.

W 1870 r. na skutek załamania się gospodarki rodzinnej, Państwo Karłowscy sprzedali Słupówkę i przeprowadzili się do Poznania. Marysia – 5-letnia i 7-letni braciszek Zdzisław dostają się wówczas pod opiekę starszego brata Leona i jego żony Juty i na rok wyjeżdżają do Grąbkowa, by w 1971 r. wrócić do Poznania do rodziców.

Na ulicach Poznania

Spacerując ulicami Poznania zapraszamy do miejsc związanych z życiem Bł. Marii Karłowskiej.

Kamienica przy ul. Szewskiej 12 (dziś już nie istnieje). Tutaj, w okresie 19.03.1894 r. – 01.04.1895 r. mieścił się pierwszy Zakład Dobrego Pasterza dla kobiet moralnie upadłych.

Maria wraz ze swoją pierwszą pomocnicą w opiece nad kobietami, panią Klementyną Jaworską, poszukiwały w Poznaniu lokalu dla swoich podopiecznym, którym schronienia udzieliła pani Klementyna w swoim małym, dwupokojowym mieszkaniu. Z obawy przed odmową wynajmu, gdyby ujawniły prawdziwy jego cel, za powód najmu podawały: „na szwalnię i pralnię”. Wszędzie zbywano je z niczym z obawy przed zaleganiem z komornym. Dopiero na dwa dni przed wyznaczonym terminem, po gorącej modlitwie do Matki Bożej Pocieszenia przed Jej słynącym łaskami obrazem w kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa i Matki Bożej Pocieszenia przy ul. Szewskiej 18, znalazły upragniony lokal przy tej samej ulicy pod nr 12. Za znak Opatrzności Bożej Maria uznała wręczenie jej na ulicy 10 marek potrzebnych na zadatek. Poparciem i opieką dla zakładu służył komisarz policji, zamieszkujący w tym domu, który poznał już wcześniej jej działalność.

Zakład składał się z 2 obszernych izb, 2 mniejszych i kuchni. „Jak wyglądało pomieszczenie na Szewskiej (…)? Izby nie tyle umeblowano, ile zagracono sprzętami wyżebranymi, kupionymi za bezcen u tandeciarzy. Trochę taniej elegancji włożono w urządzenie tego pokoju, który miał służyć za oratorium, w w marzeniach Marii – za przyszłą kaplicę. Koszta jego wystroju pokryła właściwie Wanda (siostra Marii). Nad prowizorycznym ołtarzem górował obraz Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. (…) Pokój zdobiły także inne pobożne obrazy. Niektóre sprzęty – balustradę, kanony – ks. Adamski wypożyczył ze swojego kościoła. Prosty stół ołtarzowy, własność szarytek, otoczony był, niby kilimem, karbowaną papierową bibułką, która chrzęściła przy poruszaniu. „Organy grają” – mawiali celebransi, obdarzeni większym poczuciem humoru. Nieznany ofiarodawca podrzucił monstrancję.

W drugim obszernym pokoju mieściła się pracownia; stały w niej dwie maszyny do szycia, z których jedną podarował Wanda. Mniejszy pokoik służył dziewczętom za sypialnię, a drugi, ciemny alkierz, Maria przeznaczyła na „biuro”, zakrystię, pokój przyjęć i co się dało. Rozkład i urządzenie izb były płynne, dostosowane do potrzeb rozrastającego się zakładu. Wynajęto z czasem dodatkowe pomieszczenia na poddaszu i urządzono w nim sypialnię. Ponieważ brakowało miejsca dla łóżek, dziewczęta sypiały na porozkładanych siennikach.” (Bardzo umiłowała, J. Stabińska)

Poświęcenia zakładu dokonał ks. Celestyn Adamski w uroczystość św. Józefa 19 marca. Maria spędzała w zakładzie tylko godziny popołudniowo-wieczorne (godz. 17-22). Jej siostra Wanda nie zgodziła się na jej zupełne odejście z Podgórnej z braku wyszkolonej mistrzyni szycia. Na co dzień była z dziewczętami pani Klementyna Jaworska, potem dołączyły kolejne panie zapalone apostolskim entuzjazmem Marii, a wśród nich – Kazimiera, córka p. Klementyny.

Dzień na Szewskiej upływał według zatwierdzonego regulaminu. Przeplatały się w nim modlitwa, praca, nauka podstaw wiary, czytanie religijnych książek i czasopism, śpiew i milczenie. Kobiety darły pierze, które dla zabawy często rozdmuchiwały po całym mieszkaniu. Często Matka nie tylko nie pobierała wynagrodzenia, ale musiała dopłacać za zmarnowane pierze. Dziewczęta szyły również worki i bieliznę wojskową.

Nie było łatwo prowadzić to niespotykane dzieło. Jedna  z pierwszych wychowanek wspomina: W czasie, kiedy zakład z wychowankami mieścił się przy ulicy Szewskiej, Matka Założycielka, uciekając razu pewnego przed ścigającymi Ją za to, że nawracała upadłe kobiety – rzuciła na nich medaliki św. Benedykta. To umożliwiło jej ucieczkę.

Zakładowi brakowało ogrodu. Ponadto lokatorzy okazywali niezadowolenie z zamieszkiwania pod jednym dachem z kobietami o nieciekawej przeszłości… Opatrzność Boża przyszła z pomocą Marii w osobie hrabianki Anieli Potulickiej, która zakupiła  na potrzeby zakładu nową posiadłość.

Kościół pw. Najświętszej Krwi Pana Jezusa przy ul. Żydowskiej 34 – tutaj Maria spotyka hrabiankę Anielę Potulicką – fundatorkę domu przeznaczonego na Zakład Dobrego Pasterza we wsi Winiary pod Poznaniem (dziś ul. Piątkowska 148 w Poznaniu).

W marcu 1895 r. wygasła umowa o wynajem lokalu przy ul. Szewskiej, którą Maria zdołała przedłużyć o miesiąc. Współlokatorzy wypraszali sobie jednak pobyt pod jednym dachem z dawnymi kobietami z ulicy. Brakowało pieniędzy na codzienne utrzymanie gromadki dziewcząt. Sytuacja stała się tragiczna. Gdy wszystkie swoje troski powierzała Bogu w Kościele na ul. Żydowskiej, do rozmodlonej Marii podeszła hrabianka Aniela Potulicka, która z rozmowy poznawszy jej problemy zaproponowała pomoc. Zakupiła żywność dla kobiet na Szewskiej i wspólnie z Marią zaczęły szukać nowego miejsca na zakład. Wybór padł na położoną ok. 3 km od Poznania wieś Winiary, gdzie 16 lipca 1895 r. Maria ze swoimi dziewczętami przybyły procesjonalnie i tu z nimi zamieszkała, oddając się już całkowicie pracy dla tych biednych moralnie osób.

Sanktuarium Najświętszej Krwi Pana Jezusa, nazywane również Golgotą Poznania, upamiętnia najstarszy cud eucharystyczny, do którego doszło w 1399 r po profanacji trzech świętych Hostii wykradzionych z pobliskiego kościoła ojców dominikanów. Staraniem karmelitów trzewiczkowych w miejscu profanacji wybudowano na początku XVIII wieku dwupoziomowy kościół. W podziemiu znajduje się studnia, w której Żydzi mieli topić hostie. Woda z niej pochodząca ma mieć właściwości lecznicze.

(ciekawa historia kościoła: http://archpoznan.pl/pdf/sankt/sanktuariumkp.pdf)

Msze Święte:

Sanktuarium (górny kościół)
Niedziela i święta – godz. 08.00 i 10:00
Poniedziałek – godz. 18.00
Wtorek – godz. 18.00
Środa – godz. 18.00
Czwartek g. 7.30, g. 18.00
Piątek – godz. 18.00
Sobota – godz. 18.00

Kościół Farny – Bazylika kolegiacka Matki Bożej Nieustającej Pomocy, św. Marii Magdaleny przy ul. Klasztornej 11 – Maria przychodziła tu z wychowankami i modliła się przed obrazem Matki Bożej Nieustającej Pomocy. (informacja o świątyni: https://fara.archpoznan.pl/zwiedzanie)

Msze Święte:

Niedziele i święta: 6:00, 9:00, 11:00, 12:30, 18:30
Dni powszednie: 6:00, 8:00, 12:30 (oprócz lipca i sierpnia, w sobotę po koncercie – 12:45), 18:30

Nabożeństwa:
Nowenna do Matki Bożej Nieustającej Pomocy – środa 7:30 i 18:30
Koronka do Miłosierdzia Bożego – codziennie o godz. 8:30 w kaplicy
Różaniec – codziennie o godz. 18:00 (środa 17:30)

Kościół pw. św. Marcina przy  ul. św. Marcina 13.

W 1882 r. Maria złożyła tu ślub czystości na ręce ks. Józefa Pędzińskiego;

W 1886 r. w kaplicy św. Józefa Maria przyjęła z rąk abpa Juliusza Dindera sakrament bierzmowania obierając sobie za patrona św. Józefa.

(historia kościoła: https://pl.wikipedia.org/wiki/Kościół_św._Marcina_w_Poznaniu

Msze Święte:

Niedziele i święta: 8:00, 9:30, 11:00, 12:30, 18:00
Dni powszednie: 8:00, 18:00

Odpust: 11 listopada

Mieszkanie panien Karłowskich przy ul Podgórnej 12.
Tutaj mieścił się też zakład krawiecki Wandy Karłowskiej, w którym pracowała Maria(na budynku umieszczona jest tablica pamiątkowa).

Czym jest szlak?

Jak zdobyć szlak?

Jakie są etapy szlaku?