Echo ze Wzgórza Bł. Matki Marii Pasterki
luty 2016/02
nr 171
Matka Gracjana Zborała
przełożona generalna
Zgrom. Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej
RADOŚĆ POWOŁANIA
Szybko minął Rok Życia Konsekrowanego. W święto Ofiarowania Pańskiego, 2 lutego br. Ojciec Święty Franciszek dokona uroczystego zamknięcia tego wyjątkowego Roku. Przypomnijmy, że w Liście Apostolskim „Świadkowie radości” do zakonnic i zakonników na rozpoczęcie Roku Życia Konsekrowanego Papież – jako jeden z konsekrowanych - wzywał: „Razem dziękujmy Ojcu, który nas powołał do postępowania za Jezusem w pełnym posłuszeństwie Jego Ewangelii i w służbie Kościołowi oraz wlał w nasze serca Ducha Świętego, który daje nam radość i sprawia, że dajemy całemu światu świadectwo o Jego miłości i Jego miłosierdziu”.
Radując się wielością instytutów życia konsekrowanego, wspominaliśmy ich dzieje, począwszy od Założycieli, rozwój charyzmatów, radości, trudności i doświadczenia, wszystko obejmując dziękczynieniem. Tu możemy włączyć słowa Błogosławionej Matki Marii Karłowskiej: „Boże, dzięki za łaski i za krzyże!”. Ojciec Święty Franciszek pouczał nas w w/w Liście Apostolskim, że w tym i poprzez to wszystko realizuje się nasza nadzieja, będąca owocem wiary w Pana dziejów, który nam wciąż powtarza: «Nie lękaj się (...), bo jestem z tobą» (Jr 1, 8)”. „Nadzieja, która nie opiera się na liczbach czy dziełach, ale na Tym, komu zawierzyliśmy (por. 2 Tm 1, 12) i dla którego «nie ma nic niemożliwego» (Łk 1, 37)”. W tych naszych dziejach – łatwych i trudnych – powinniśmy znajdować radość, ponieważ stajemy się podobni do Chrystusa.
Papież Franciszek przypomniał, że „Tam gdzie są zakonnicy, tam jest radość”. Z życia osób konsekrowanych „promieniuje radość i piękno życia Ewangelią i podążania za Chrystusem”.
W tym duchu w naszej Diecezji Toruńskiej w dniu 23 stycznia br. w Centrum Dialogu im. Jana Pawła II odbyło się Ogólnopolskie Sympozjum Teologiczne na temat: „W Chrystusie, z Chrystusem i przez Chrystusa – tożsamość, misja, świadectwo życia osób konsekrowanych”, związane z zakończeniem Roku Życia Konsekrowanego, podczas którego przedstawiciele osób konsekrowanych dawali świadectwo „Radości Powołania w praktyce życia w swoich zgromadzeniach”. Słowo świadectwa przekazała także Matka Gracjana Zborała, przełożona generalna Zgromadzenia Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej, podkreślając podejście św. Jana Pawła II do powołania osób konsekrowanych, który nazywał je: „darem... cennym i nieodzownym darem… swoistym i szczególnym darem”, a w końcu „tajemnicą”, którą Chrystus Pan powierza osobom powołanym do pójścia za Nim. Matka Gracjana tłumaczyła, że „jeśli ktoś przekazuje mi «tajemnicę», to znaczy, że obdarza mnie zaufaniem. Możemy więc powiedzieć, że już u podstaw wezwania Pańskiego leży radość z takiego obdarowania”.
Możemy tu wspomnieć, że Zgromadzenie Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej wyjątkowo wpisało się w Rok Życia Konsekrowanego przez swoje jubileusze: 120 lat istnienia Zgromadzenia, 150 lat urodzin Matki Założycielki Błogosławionej Marii Karłowskiej oraz 80 lat od Jej śmierci. Wpisały się też w ten wielki rok jubileuszowe rocznice domów zakonnych: 90 lat i 70 lat w służbie Dobremu Pasterzowi według hasła zgromadzenia: „Szukać i zbawić to, co zginęło”.
„Te wielkie rocznice – mówiła Matka Generalna - dały wiele radości ze wspólnych spotkań, wzajemnego ubogacenia i ogromnej wdzięczności Jezusowi Dobremu Pasterzowi za to, że – jak każda z nas na nowo odczuła - jestem Pasterką i mogę swoją pracą, ofiarą i poświęceniem – według słów Matki Założycielki - „choć jednej duszy dopomóc do zbawienia”. To radość konsekracji, to szczęście życia z Bogiem i dla Boga, a przez to – dla dusz zagubionych”.
W tym wyjątkowym Roku każdy instytut życia konsekrowanego odkrył z pewnością specyficzne dla siebie źródła radości według swego charyzmatu. Matka Gracjana nawiązując do tego wyjaśniła, że „w życiu nas, pasterek, radość ma specyficzne podłoże i wyjątkowy odcień. Błogosławiona Matka Maria kandydatce podejmującej życie pasterskie dała takie polecenie: „Niechże będzie ofiarną z miłości i wdzięczności; niech potem opuszcza ten dom pociechy i idzie między Dusze rozdawać to, co sama odebrała. Niech zapala serca miłością”. A Siostrom tłumaczyła: „Niebo i czyściec i ziemia tyle zawdzięczać mogą twojej pracy! W godzinę śmierci przekonasz się o skutkach tej pracy i błogosławioną będziesz błogosławieństwem wszystkich tych Dusz, do wybawienia których się przyczyniłaś! One będą wiedziały, komu zawdzięczają swoje szczęście, swoją wieczną chwałę. Z jakąż rozkoszą będziesz się im przypatrywać, z jaką radością je liczyć! Radość będzie dla Pasterki – widzieć Dusze, nad którymi pracowała, dla których się poświęcała i za które się tyle modliła, zbawione na zawsze, a może i wysoko w chwale umieszczone. Ten węzeł duchowy, który ją z nimi łączy, sprawia, że wszystkie ich pociechy i radości ona odczuje jako swoje własne. Co za dodatek do szczęścia naszego – szczęście każdej z tych Dusz wybawionych!”
Zgromadzenie Sióstr Pasterek przeżywało też – jak co roku - swoje uroczystości zakonne: jubileusze Profesji Sióstr, pierwsze i wieczyste śluby. Takie dni, wspólnie przeżywane, na nowo rozbudzają i pogłębiają wdzięczność za dar Powołania, ożywiają radość z łaski konsekracji zakonnej i wypływającego z niej apostolstwa.
Matka Przełożona Generalna wspomniała w swym Świadectwie, że właśnie w duchu tej wdzięczności „W roku poświęconym osobom konsekrowanym nasze starsze siostry które ukończyły 70 lat życia, trwały codziennie przez całą godzinę - jako „lampki” - w adoracji przed swoim Oblubieńcem, dziękując za dar Powołania, w Nim pokładając nadzieję w swoich słabościach, przy Nim odpoczywając we wszystkich swych krzyżach”. Matka dodała, że pasterki „podejmują różne formy modlitwy, aby być bliżej Jezusowego Serca, które nas ukochało, żeby trwać z Nim w prawdziwej przyjaźni i - zawsze. W tym oddaniu nie ma innego pragnienia, jak tylko, aby należeć do Tego, któremu ślubowałyśmy czystość, ubóstwo i posłuszeństwo, a my – jako pasterki – dodatkowo: aby poświęcić się dla nawrócenia grzeszników.
„Żadna z nas nie wie, dlaczego właśnie mnie spotkała ta radość konsekracji, zaproszenie Pana Boga do miłowania się nawzajem. Radość konsekracji - to radość wyłączności: «Mój miły jest mój, a ja jestem Jego» (Pnp 2,16). On sam powinien mi wystarczyć. Do nas należy tylko Nim się zająć: na modlitwie, ale i w pracy, w odpoczynku, w spotkaniach, w apostolstwie, w udrękach i także w cierpieniu”.
Tutaj Matka Generalna wyjaśniła, na czym polega ta „wyłączność” dla siostry pasterki: „Wszędzie odnaleźć Jezusa, wszędzie Go dostrzec, wszędzie Go usłyszeć. Jako pasterki przypominamy sobie często słowa Matki Założycielki: „O, mój Boże Drogi, więc i ja mogę zaludnić Niebo tymi Duszami, które Ty tak kochasz! Mogę powiększyć ilość wybranych, a więc i Twoją chwałę i szczęście. O! cóż za zaszczyt dla mnie i jakże Ci za niego dziękować! Jak Twoje kroki, Najmiłosierniejszy Pasterzu, tak niech i wszystkie moje poświęcone będą szukaniu zgubionych Owieczek! Jakże bym największą ich liczbę przywieść chciała do Bożej Owczarni!”.
Warto tu wspomnieć jedną z pierwszych pasterek, Siostrę Salomeę Brodnachowską, która odeszła do Domu Ojca w opinii świętości. W chwili konania Siostra z radością zawołała do zebranych przy niej współsióstr: «O Siostry, do jak wielkich rzeczy jesteście powołane! Kiedy Bóg chce mieć w Was Swoje upodobanie, miejcie wy wasze upodobanie w Nim! Bądźcie wierne, pracujcie skutecznie nad zbawieniem Dusz, a doznacie radości z wielkości Miłosierdzia Bożego!».
Na zakończenie swego Świadectwa Matka Gracjana podkreśliła: „Mądrością zgromadzenia jest fakt, że w naszym modlitewniku zakonnym, w modlitwach wieczornych, prosimy: «niech radość z łaski Powołania i życia w tym Domu trwa w naszych sercach, wraz z pokorą, dobrocią i łagodnością». Również modlitwa do św. Józefa zawiera prośbę: «Wzorze pracowitości, spraw, niech praca będzie dla nas źródłem radości», a w innym miejscu: «abym pracowała z radością i wdzięcznością».
Możemy więc powiedzieć, że w Zgromadzeniu Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej radość w Powołaniu jest cnotą tak ważną, że należy o nią w swym życiu nie tylko usilnie zabiegać, ale także modlić się o nią. Jest to zgodne z życzeniem Ojca Świętego Franciszka, przekazanym wszystkim osobom konsekrowanym we wspomnianym na początku Liście Apostolskim: „To wasze życie powinno przemawiać - życie, z którego promieniuje radość i piękno życia Ewangelią i podążania za Chrystusem”.
Aby konsekrowani mogli wypełnić to wielkie zadanie, Papież zwraca się do wspólnot chrześcijańskich: „Zachęcam was wszystkich, byście byli blisko osób konsekrowanych, byście radowali się z nimi, dzielili ich trudności, współpracowali z nimi, na tyle, na ile to możliwe, w wykonywaniu ich posługi i dzieła, które są posługą i dziełem całego Kościoła. Sprawcie, by odczuły one miłość i serdeczność całego ludu chrześcijańskiego”. To doda im siły i wytrwałości, aby – jak mówi Papież Franciszek – „z pasją” iść drogą swego Powołania i oddawać się apostolstwu. A my modlitwą odwdzięczamy się wypełniającym tą papieską zachętę. Błogosławiona Matka Maria powiedziała, że „Wszyscy, którzy wspierają Zgromadzenie Sióstr Pasterek, mają udział w owocach i zasługach ich apostolstwa”.
Te refleksje niech idą z nami – jako owoc Roku Życia Konsekrowanego.
Opracowała s. Gaudiosa Dobrska CSDP