Echo ze Wzgórza Bł. Matki Marii Pasterki
sierpień 2015/08
nr 164
Pielgrzymi przed Sanktuarium Bł. Marii Karłowskiej w
Jabłonowie-Zamku
Foto: Archiwum Zgrom. Sióstr Pasterek, Jabłonowo-Zamek
W DROGĘ Z NAMI WYRUSZ, PANIE
Miesiąc sierpień corocznie kojarzy się nam z pielgrzymowaniem. Jak mówi Ks. Ireneusz Kalf, „pielgrzymka ma swój konkretny ziemski cel. Pielgrzymujemy do miejsc świętych, sanktuariów, miejsc objawień Maryjnych czy związanych z życiem ludzi Świętych. W wewnętrznej warstwie będzie to jednak zawsze pielgrzymowanie do Niebieskiego Jeruzalem. To wewnętrzne nastawienie jest najbardziej istotne, aby pielgrzymować, a nie tylko wędrować czy zwiedzać”. Według Błogosławionej Matki Marii Karłowskiej, „Całe nasze życie na tej ziemi jest pielgrzymowaniem ku niebieskiej Ojczyźnie, dokąd powołuje nas Ojciec nasz i gdzie nas oczekuje”. Idąc dalej za myślą Ks. Kalfa, podejmując pielgrzymkę, decydujemy się „na pewien trud, wysiłek, czasem niedogodności. Każdy, kto przynajmniej raz pielgrzymował pieszo do Częstochowy, z sentymentem i poczuciem dumy wspomina warunki noclegowe, zbytni upał lub deszcze, czy pęcherze na stopach! Im większe zaangażowanie, im więcej serca, tym większa radość, która jest poniekąd miernikiem dobrego pielgrzymowania. Zgoda na poniesienie jakiejś ofiary wiąże się z intencją pielgrzymowania. /…/ Jakim bogactwem dla człowieka może być pielgrzymowanie, pokazał nam Pielgrzym Świata – św. Jan Paweł II” (Ks. Ireneusz Kalf. Czy warto pielgrzymować). On to traktował pielgrzymowanie jako wyraz Wiary i podkreślał, że bez Wiary byłoby ono zbyt trudne, wprost niemożliwe. Według naszego Umiłowanego Papieża, „pielgrzymi zdążają do wybranych miejsc, wiedzeni zmysłem Wiary, by doświadczyć spotkania z Bogiem” (Łagiewniki, 17.08.2002 r.).
Zdążają – czyli pokonują jakąś drogę. Chrześcijaństwo jest drogą. Wiara jest drogą, bo „polega na pokornym kroczeniu ścieżkami wyznaczonymi przez Boga” (O. Augustyn SJ. Widzieliśmy Pana). Jako ludzie Wiary wiemy, że każdy chrześcijanin jest zaproszony do udziału w tej wielkiej pielgrzymce, którą Kościół i cała ludzkość realizują, zdążając do Domu Ojca. Pan Jezus powiedział o Sobie, że On jest drogą – prośmy więc, by nam towarzyszył.
Na tej drodze ziemskiego pielgrzymowania Opatrzność Boża postawiła nam liczne Sanktuarium, które stają się dla wędrowców tej ziemi „namiotami spotkania” z Panem Jezusem, z Jego Matką ze Świętymi Mieszkańcami Nieba. Przez Sanktuarium rozumiemy miejsca nadzwyczajnego kultu, związanego z jakimś faktem nadprzyrodzonym – np. z objawieniami, z obecnością Relikwii lub cudownego Wizerunku. Urzędową nazwę „Sanktuarium” nadaje Biskup diecezjalny, który określa jego rangę i zatwierdza statuty. Może też wyznaczyć poszczególnym Sanktuariom specjalne zadania.
Dla przykładu – Sanktuarium Błogosławionej Matki Marii Karłowskiej w Jabłonowie Pomorskim zostało ustanowione przez Księdza Biskupa Toruńskiego, J.E. Ks. Bpa Andrzeja Suskiego, dekretem z dnia 15 czerwca 1997 roku, w którym jest powiedziane: „Na większą chwałę Boga Wszechmogącego, w Trójcy Świętej Jedynego, oraz ku duchowemu pożytkowi wiernych, po myśli kanonu 1230 KPK, ustanawiam kaplicę p.w. Chrystusa Króla w Domu Generalnym Zgromadzenia Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej w Jabłonowie Pomorskim, Sanktuarium diecezjalnym Błogosławionej Marii Karłowskiej, z przywilejami i zadaniami według prawa kościelnego, powszechnego i lokalnego. Szczególnym zadaniem tego Sanktuarium jest rozbudzanie u wiernych czci Najświętszego Serca Pana Jezusa, Dobrego Pasterza, w duchu pobożności Błogosławionej Marii Karłowskiej”. „Jej oddanie Najświętszemu Sercu Zbawiciela zaowocowało wielką miłością do ludzi” – powiedział św. Jan Paweł II w homilii beatyfikacyjnej, Zakopane, 6 czerwca 1997 r.).
Jak widzimy, każde Sanktuarium przekazuje nam konkretne orędzie poprzez szczególny „charyzmat”, jaki mu Pan powierzył, ponieważ jest ono uprzywilejowanym miejscem doznawania pomocy Bożej oraz wstawiennictwa Najśw. Maryi Panny, Świętych i Błogosławionych, jest miejscem umocnienia naszej Wiary i schronienia w chwilach trudnych. Jest więc bezcennym darem łaski dla Kościoła. W Piśmie Świętym czytamy: „Jest to miejsce, o którym powiedziałeś: „Tam będzie Moje Imię” – aby wysłuchać modlitwę, którą zanosi Twój sługa na tym miejscu” (1 Krl 8, 27-29). Sanktuarium jest zatem widzialnym znakiem miłości Pana Boga ku nam. Słusznie mówi św. Grzegorz z Nysy, że w każdym Sanktuarium można rozpoznać „ślady wielkiej dobroci Pana wobec nas”, „pamiątki Miłosierdzia Pana w stosunku do nas”. To jest wielką tajemnicą, a do tajemnicy należy zbliżać się w postawie zdumienia i adoracji, z uczuciem zachwytu wobec darów Bożych. Trzeba uchwycić darmowe działanie Boga, mające różne przejawy: łaski, cuda, wewnętrzna przemiana, nawrócenia, uzdrowienia, wyciszenie emocji, wyzwolenie z uzależnień itp.
Sanktuarium jest otwarte dla wszystkich, a szczególnie dla tych, którzy w zamęcie zlaicyzowanego, dotkniętego lękiem i niepewnością świata, szukają oparcia i umocnienia Wiary, by się nie zagubić i nie ulec złu. Tak więc np. do jabłonowskiego Sanktuarium Błogosławionej Marii Karłowskiej zapraszamy szczególnie:
* Przyjdźcie, jeśli pogmatwało się Wam życie; jeżeli
niedola rzuciła Was na manowce
i już nie dostrzegacie sensu walki... i już nie chcecie
walczyć o dobro w sobie, bo straciliście nadzieję, że
jeszcze można i że jeszcze warto.
* Przyjdźcie, gdy zniewalają Was uzależnienia, gdy szukacie wyciszenia wzburzonych namiętności, uspokojenia zbuntowanego serca.
* Przyjdźcie, jeżeli w codziennym zaspieszeniu, w zaaferowaniu sprawami materialnymi zagubiła się Wam duchowa istota człowieczeństwa; gdy trzeba przystanąć, zatrzymać rozbiegane serce, by zrozumieć, że jest jeszcze inne - ważniejsze życie.
* Przyjdźcie, kiedy Wam trudno przebaczyć - młodzi i starsi... I ci, dla których życie rodzinne stało się koszmarem... Wszak Błogosławiona Matka Maria od swej młodości była też apostołką rodzin.
* Przyjdźcie, którzy szukacie drogi życia, przeżywacie
młodzieńcze wahania, walki
i zwątpienia... Matka-pasterka przemówi do Waszych serc
dobrym natchnieniem.
* Przyjdźcie, jeśli pragniecie utwierdzenia w dobrym życiu i nowych sił do jasnego świadectwa wobec innych.
* Przyjdźcie także, aby wybłagać łaski dla swoich bliskich. To jest, jak twierdzą pielgrzymi - SANKTUARIUM WYCISZENIA I NADZIEI na duchowe i moralne uzdrowienia ludzkich zranień i słabości. Pan dał znak, że tego pragnie, skoro w cudzie potwierdzonym do Beatyfikacji dokonało się przez przyczynę Bł. Matki Marii podwójne uzdrowienie: duszy i ciała.
* Jeśli możecie, przyjdźcie i Wy, Kochani Chorzy, którym cierpienie fizyczne odbiera radość i wolność życia. Za wstawiennictwem Błogosławionej - „Proście, a otrzymacie” (Mt 7,7) – jak mówi Pan. Bo Ona ukochała przecież całego człowieka - z duszą i ciałem.
* I niech się wstawia za nami wszystkimi, niech nam uprosi to, z czym do Niej przyjdziemy. Niech nam rozplącze ludzkie pogmatwania i wyprostuje nasze chrześcijaństwo.
* A potem przyjdźmy, aby dziękować i wychwalać Dobroć i Miłosierdzie Boże i skuteczne wstawiennictwo Błogosławionej Matki Marii.
Siostry
Pasterki zapraszają do jabłonowskiego Sanktuarium – na
modlitwę przy relikwiach Błogosławionej Marii, do zwiedzenia
Jej Sali Pamięci oraz odpoczynku w parku, wśród piękna
przyrody.
W każdy piątek o godzinie 18,30 w Sanktuarium odprawiana jest Nowenna nieustanna do Bł. Matki Marii Karłowskiej, w czasie której wymieniane są prośby, złożone w ciągu tygodnia przez pielgrzymów do skarbony w Sanktuarium, a także nadesłane pocztą, telefonicznie lub e-mailem. Podczas nabożeństwa otwarta księga z wpisanymi do niej intencjami spoczywa przy Relikwiach Błogosławionej. Raz w tygodniu, zwykle również w piątek, w tych wszystkich intencjach, jak też na podziękowanie za łaski uproszone przez przyczynę Błogosławionej Marii Karłowskiej, przy Jej Relikwiach celebrowana jest Msza Święta.
Prośby o modlitwę oraz zawiadomienia o łaskach uzyskanych za wstawiennictwem Błogosławionej, prosimy kierować na adres:
Sanktuarium Bł. MATKI Marii Karłowskiej
Dom Generalny Zgromadzenia Sióstr Pasterek
Jabłonowo – Zamek 19
87-330 JABŁONOWO POMORSKIE
tel. 56 495 70 50
m.karlowska_xl@wp.pl
Psalmista śpiewa: „uradowałem się, gdy mi powiedziano: pójdziemy do domu Pana!” (Ps. 122). W tej myśli każde Sanktuarium jest znakiem nadziei, a ich tajemnicą jest działanie Pana Boga w naszym życiu. Dlatego dziękujmy Opatrzności Bożej za te stacje na drodze ziemskiego pielgrzymowania, a wyruszając ku nim, przypominajmy sobie piękne staropolskie pozdrowienie: „Z Panem Bogiem!”.
Opracowała s. Gaudiosa Dobrska CSDP