Spis numerów

luty  2011/02
nr 108

OFIARA – DROGĄ DO KOMUNII Z BOGIEM

Czterdzieści dni od Bożego Narodzenia, w dniu 2 lutego, Kościół Katolicki obchodzi Święto Ofiarowania Pańskiego. Czcigodny Sługa Boży Ojciec Święty Jan Paweł II mówił: „W tej ewangelicznej scenie objawia się tajemnica Jezusa - który jest konsekrowanym Ojca - przychodzącego na świat, aby wiernie spełnić Jego wolę. Symeon wskazując na Jezusa, przedstawia Go jako "światło na oświecenie pogan" i zapowiada proroczym słowem najwyższą ofiarę Jezusa, złożoną Ojcu, oraz Jego ostateczne zwycięstwo”.

Ze świętem Ofiarowania Pańskiego kończy się nasz tradycyjny okres Bożego Narodzenia, w którym kolęda „Płonie gwiazda nad Betlejem” przypomniała nam ważne wydarzenie: „BOGA BÓG W OFIERZE ZŁOŻYŁ”. W taki właśnie sposób wyraziła się najdoskonalsza komunia Trzech Osób Boskich: w ofierze Wcielenia, Narodzenia, życia ukrytego w Nazarecie i Tajemnicy Paschalnej Syna Bożego - „Boga Bóg w ofierze złożył”.

Mimo, że jest to Święto Pańskie, odnajdujemy w nim wiele akcentów maryjnych, podkreślających, że Matka Najświętsza ma wielki wkład w dzieło Odkupienia, że właśnie Ona jest Niewiastą ofiarującą. W Polsce nazywamy je świętem Matki Bożej Gromnicznej – tej, która niesie światło i daje światło.

            Błogosławiona Maria Karłowska przypomina nam, że „trzeba postępować krok w krok za Kościołem świętym tak co do czasu, jak i uroczystości na cały rok wyznaczonych”. Skierujemy więc oczy ku Świętej Bożej Rodzicielce, pierwszej z ludzi, żyjącej w doskonalej komunii z Bogiem. Razem z Nią przeżywaliśmy tajemnicę Wcielenia i ból niepewności Józefa… Towarzyszyliśmy Jej przez 9 miesięcy zjednoczenia z Chrystusem w oczekiwaniu na Jego narodzenie… w poszukiwaniu miejsca dla Boga w Betlejem… w ubogim narodzeniu Syna Bożego w stajni… w ucieczce do Egiptu… Widzimy, że Maryja - tak przecież złączona z Ojcem, Synem i Duchem Świętym – od początku nie była wolna od tego, co trudne, od ofiary.

            Dziś towarzyszymy Bogurodzicy w obrzędzie ofiarowania Boskiego Dziecięcia w świątyni jerozolimskiej. Syn składa Ojcu pierwociny Swej ofiary życia, Swego oddania, gotowości na wypełnienie do końca Jego Woli. Matka ofiarowuje Wszechmocnemu swojego Pierworodnego Syna i słyszy słowa Symeona. Rozumie, że to jest prawdziwie o f i a r a : Syn będzie „Znakiem sprzeciwu”, a Ona, tak doskonale z Nim złączona, będzie w tym uczestniczyć; zgadza się na miecz, który przeszyje Jej matczyne Serce.

            Nasuwa się nam prosta refleksja: że nie ma komunii, nie ma zjednoczenia - bez ofiary. Błogosławiona Matka Maria wyjaśnia tę konieczność: „Postępujmy śladami Mistrza naszego, samego Chrystusa. On spełnił Ofiarę Odkupienia naszego. I my spełniajmy więc ofiarę naszego poświęcenia. Bóg rozkazał swemu ludowi zaraz od pierwszych dni wejścia na pustynię składać ofiary. Tego samego wymaga od nas, skoro chcemy iść za Nim”.

            Rozumiemy, że Boski Mistrz oczekuje tego od nas jako Swoich uczniów, którzy w komunii z Nim powołani jesteśmy do współpracy w dziele zbawiania świata. Błogosławiona podaje nam zachęcającą radę: „Zagrzewajmy się do odwagi słowami Judyty: «Oto jestem, Panie, na spełnienie wspaniałomyślnego przedsięwzięcia, którym mnie natchnąłeś» Utwierdź moje postanowienia. Wejrzyj na to, co chcę czynić. Przyjmij ofiarę, którą Ci składam i niech zstąpi na nią ogień Twej miłości”.

            „Miłość Boga pragnie rzeczy trudnych – stwierdza Matka Maria. – Mało więc osiągniesz, jeśli nie umiłujesz ofiary, poświęcenia! Trzeba żyć życiem ustawicznej ofiary! Bo droga do Pana Boga, do Nieba jest ciasna. Nie można nią postępować wygodnie, trzeba coś przecierpieć, nie jednego się wyrzec, podjąć nie jedną ofiarę... nosić w ciele swoim umartwienie Jezusowe. Kto zmysły swoje umartwia, ten toruje sobie drogę do wiary, nadziei i miłości Boga, to jest drogę do zjednoczenia z Bogiem”.

Sługa Boży Papież Jan Paweł II mówi: „Ofiarowanie Jezusa w świątyni jest wymowną ikoną całkowitego oddania własnego życia, szczególnie dla tych, którzy zostali powołani, aby urzeczywistniać w Kościele i w świecie - poprzez praktykowanie rad ewangelicznych - charakterystyczne przymioty Jezusa: dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo. Dziewica Matka, przynosząca Syna do świątyni, aby został ofiarowany Ojcu, jest symbolem Kościoła, który ofiarowuje nieustannie swoich synów i córki Ojcu Niebieskiemu i włącza ich w jedyną ofiarę Chrystusa - przyczynę i wzór każdej konsekracji w Kościele”.

To z woli Ojca Świętego Jana Pawła II w święto Ofiarowania Pańskiego obchodzimy światowy Dzień Życia Konsekrowanego, poświęcony modlitwie i refleksji na temat obecności  zakonów żeńskich i męskich w misji Kościoła, co daje nam okazję do głębszego zastanowienia się nad ofiarą życia poświęconego Bogu. Dzisiejsze święto jest doskonałym symbolem całkowitego daru z siebie tych, którzy oddali się Bogu, ponieważ zawiera w sobie treści, w świetle których odsłania się sens i wielkość tego daru. Życie zakonne z jednej strony jest ofiarą, którą człowiek składa Panu Bogu; z drugiej natomiast - jest wyjątkową płaszczyzną komunii z Bogiem. Jak mówi Błogosławiona Maria Karłowska, „powołanie do służby Bożej jest to wezwanie do współpracy z Chrystusem w szerzeniu Jego Królestwa na ziemi. Powołaniem naszym zbliżamy się poniekąd do Jego świętego posłannictwa. Jak On stał się podobnym do nas, tak i my starajmy się, abyśmy nawzajem upodobniły się do Niego. Syn Boży ma zamiar uskutecznić w nas współudział i jakby dopełnienie tajemnic Swego Życia, od Wcielenia aż do Męki i Śmierci. Trzeba więc koniecznie stać się Jezusem, by zbawiać dusze”.

Dziękujmy Panu Bogu za wszystkie osoby: siostry zakonne i każdego zakonnika, którzy – według słów Sługi Bożego Jana Pawła II – „idąc za Chrystusem drogą rad ewangelicznych, także dzisiaj pragną iść tam, dokąd poszedł Chrystus, i czynić to, co On czynił”. Nasza modlitwa niech będzie dla nich skuteczną pomocą, aby trwając w wierności swej konsekracji zakonnej, byli czytelnymi świadkami, że miłość, która nie boi się ofiary, owocuje w komunii z Boskim Mistrzem, ta zaś komunia ma zdolność promieniowania i może przyczynić się do tego, aby wielu młodych zrozumiało wartość życia konsekrowanego i aby powołani przez Chrystusa Pana mieli odwagę odpowiedzieć na Jego wezwanie.

                                                                          Opracowała s. Gaudiosa Dobrska CSDP